İnsafın vicdanına hapsedilmiş bir gecenin koynundayım. Çaresizliğim hiç bu kadar hakim olmamıştı bana. Neyi nasıl yapacağımın kararını veremiyorum artık ve benden içeri olmayan bir dünyanın insafını bekliyorum. Bedenim, zihnimin elinde bir kukla, oysa ki zihnim olması gereken her şeyin dışındakilerle işgal edilmiş durumda. Ne kuklayı oynatacak hali var ne de kendine hakim olacak mecali.
Tükendim.. Ve daha da acısı bunu iliklerime kadar idrak edebiliyorum. Ne yürüyecek ne de ayağa kalkacak halim var. Bir karış toprak, bir damla su olan dünyanın en büyük mağlubuyum ben. Muzaffer bir komutanın dizlerinin dibindeki bir esirim. İnsafa terkedilmiş, yok edilmiş benliğim.
İnsafın varlığı sürdürüyor gibi görünse de umudumu, artık hiçbir beklenti içerisinde değilim. Ne alınacak bir tacım, ne karalanacak bir şerefim var. Ne avuçlarıma hapsettiğim sevgim, ne de uzaklarda hayalini gördüğüm sevgilim var. Benim neyim var? Hiçbir şeyi olmayan birine yapılacak en büyük kötülük bunu onun idrakine vardırmak değil midir zaten? Ben bunun farkında değil miyim ki?
münzevifikir 